17 – Uitwaaien op Zoutelande

In Zoutelande merkte ik hoe we toe waren aan een weekje rust en zee. Ik ben dol op de zee, de geur van de zee, de zon op de zee. Maar dit keer leek het wel of ik overal extra van aan het genieten was. Als we de straat overstaken, dan gingen we direct een stukje omhoog tegen de duin en stonden we bovenaan de boulevard. Links zie je Vlissingen liggen, aan de overkant Cadzand (bij goed weer natuurlijk).

Dinsdag kwamen ons (schoon)zusje met haar man en 2 meiden langs. De meiden bleven een nachtje bij ons slapen. Woensdag kwam een achternicht van mij met haar man langs. ’s Ochtends kreeg ik bericht van een haakmaatje en ook zij kwam langs met haar gezin. Op een gegeven ogenblik waren we met 14 personen. Wat een gezelligheid!

Dus donderdag had ik toch echt wel een rustdag nodig. Maar dat geeft niet, dus dat heb ik ook gedaan.

Na de chemo had ik geen problemen, dacht ik. Maar helaas.
Ik ga niet in detail treden, maar naar de wc gaan was a big problem. Uiteindelijk heeft Ruud zondagavond de huisartsenpost gebeld in Vlissingen. Ik zou zakjes met poeder krijgen. Deze kon ik ophalen in Vlissingen of maandag bij de huisarts in Zoutelande. Ik koos voor het laatste.

Maandagochtend heb ik meteen de huisarts gebeld. Helaas kreeg ik geen medewerking. Na uitleg van het probleem ging de assistente zoeken, maar ze kon geen melding vinden. Ook kon ik niet zomaar een recept krijgen of langskomen, want dan moest de huisarts me eerst zelf inschrijven als een patiënt. Ik moest maar contact opnemen met mijn eigen huisarts en dan vragen of zij een recept naar de apotheek in Koudekerke kon sturen, want ik kon dus ook niet terecht bij de apotheek in Zoutelande.
Bedankt voor deze niet-service!

Ik heb dus maar meteen contact opgenomen met de afdeling oncologie van mijn ziekenhuis en zij hebben alles voor me geregeld met een recept en de apotheek in Koudekerke. ’s Middags kon ik de medicijnen ophalen in Koudekerke. Maar helaas stond er daar ook een niet al te slimme meid achter de balie.

Eerst zei ze: ‘Ik weet niet of er iets klaarligt.’ Gelukkig had ik eerst gebeld, dus ik wist het wel. Zij: ‘Oh, nou, dan zal ik maar eens gaan zoeken. Ik: ‘Ja, doe dat maar.’
Vervolgens komt ze met de medicijnen en zegt: ‘U kunt vandaag een zakje nemen. ‘Oh, de afdeling oncologie had het over twee à drie zakjes.’ ‘Dat weet ik allemaal niet.’ ‘Moet er nog uitleg bij?’ ‘Nee, dat weet ik allemaal niet.’ ‘Hoe lang moet ik dit nemen?’ ‘Dat weet ik allemaal niet.’ Nou, toch maar even zelf weer gebeld naar oncologie met mijn vragen. Gelukkig konden zij me wel helpen. Dus weer een hoop gedoe!

Ik merk echt dat ik ’s ochtends niet op gang kom. Ik ben al geen ochtendmens, maar dit is echt erger geworden. Maar wat is het dan fijn om ’s middags en ’s avonds een stukje over de dijk te lopen en daar wel weer de energie voor te hebben. Genieten van een vuurwerkshow, van zonsondergangen, prachtige hemels met de wolken, die schitterend verlicht zijn door de laatste restjes zon.

En lekker de wind door je haren! O nee, in mijn geval wind door mijn stoppeltjes J

Wel merkte ik de afgelopen week, dat ik echt mijn energie moet verdelen. Maar tot nu toe valt het me allemaal mee. Ik hoop dat het zo doorgaat! Heb ik dan nooit moeilijke momenten? Tuurlijk wel, maar die probeer ik zo snel mogelijk achter me te laten. Ik ben ervan overtuigd dat positief blijven meehelpt aan mijn genezing. Dus als ik tranen heb, even laten gaan en weer door. Op naar de dag dat deze rotziekte achter me ligt.

Tenslotte had ik het heel even moeilijk in Middelburg. Daar werd ik echt meerdere keren aangestaard door mensen. Geen idee waarom, ik heb het nog nooit zo meegemaakt. Even voelde ik me ongemakkelijk, maar 10 seconden later dacht ik: Schijt aan iedereen! Als jullie er niet tegen kunnen, kijk je maar de andere kant op. Kortom, ik heb het dus maar genegeerd.