Kan ik het normale leven alweer wat oppakken?
Genietend van de zon op een bankje aan het strand denk ik terug aan de afgelopen maanden. Wat een rollercoaster! En wat staat me nog te wachten met de bestralingen?
Zo goed als de eerste vier chemo’s gingen, zo slecht gingen vijf tot en met acht. Mijn lijf kon niet tegen de samenstelling van de laatste kuren en het herstel duurde steeds langer. Wat ben ik blij dat die ellende voorbij is!
Ik had verwacht dat ik bij de laatste chemo veel emotioneler zou zijn. Maar het voelde eigenlijk als de andere keren. Ik had een lekkere cake gebakken voor de dames van de afdeling en zowel mijn zus als Ruud waren mee. Maar de emotionele reactie die ik bij anderen gelezen had, bleef uit. Ik dacht alleen maar: Zo, deze stap is genomen! Op naar de volgende!
De operatie viel erg mee. Behalve de zenuwen vooraf! Ik ben echt bang voor operaties, wonden en dergelijke. Dan is een borstamputatie best een ding. Maar wat een geweldige mensen op de operatiekamer en op de afdeling waar ik een nacht moest blijven!
Ik had aan de anesthesist gevraagd om een potje kalmeringsmiddelen. Ze ging niet akkoord met een heel potje, maar wel met een pilletje. Helaas had ze dat niet in het systeem gezet, dus ik had niets gekregen. Een andere anesthesist was bij de operatie en gaf me alsnog iets kalmerends. Ik was aan het praten en opeens hoorde ik: ‘Mevrouw, het is tien voor één. De operatie was om ongeveer tien uur.’
Het herstel ging heel goed. Ik heb de eerste week geen pijn gehad. Slechts af en toe voelde ik iets. Ik moest de pijnstillers op tafel in het zicht leggen, anders vergat ik ze. Na een week ging de speciale pleister eraf. Ik durfde nog niet te kijken, want het zag er toch nog te eng uit voor mij. Ruud heeft de pleisters verwisseld. Na nog een week had ik meer last van de pleisters dan van de wond zelf.
Ik was zeer tevreden over mijn oncoloog in het Elkerliek en over de chirurgen. De rest was echt een ramp, er was geen klik.
Ik heb dus de overstap gemaakt naar een ander ziekenhuis. Toen ik de laatste keer bij mijn oncoloog in het Elkerliek was, was ik wel emotioneel. Hij had alle begrip voor mijn beslissing en ik ben altijd welkom. Ik vond het lastig bij hem weg te gaan, omdat hij voortvarend de strijd met mijn kanker aanging met een aanvalsplan, me bijgestaan had en mij altijd het gevoel gegeven had, dat ik een toekomst heb.
Ik ben heel tevreden met het Sint Anna in Geldrop. Ik heb een enorme klik met de mammacareverpleegkundige en ook de chirurg en ik kunnen goed door een deur. Ze is to the point, eerlijk, duidelijk en heeft gevoel voor humor.
Op 9 april had ik een controleafspraak bij mijn chirurg en heb ik gevraagd of ik nou kankervrij ben of niet. Ze gaf aan dat ze nooit 100% garantie kunnen geven, maar ze zagen geen kankercellen meer. De bestraling is uit voorzorg. Buiten heb ik tranen gelaten. Ik heb de strijd gewonnen! En het is eigenlijk geen strijd, want de mensen die zijn overleden aan kanker, hebben net zo hard als ik gevochten en gewoon dikke vette pech gehad. Maar ik leef en blijf leven!
Inmiddels ben ik met de hormoontherapie begonnen. Overal lees ik over de opvliegers. Ik heb echter ook last van neervliegers. Het ene moment staat het zweet me op het voorhoofd en een minuut later zit ik te rillen van de kou. En dan kan het gerust 23 graden zijn in de kamer, ik zit onder een deken te rillen. En ’s nachts heb ik opvliegers. Ook geen pretje. Ik gooi het dekbed van me af en word later wakker, stijf van de kou en met pijn in mijn spieren.
Ook opstaan is lastig. Gelukkig kan ik me aan de bedrand vasthouden. Ik kan niet meteen normaal lopen. Maar ook dit went snel. Ik waggel wel eens in plaats van dat ik loop. Mijn energie is nog lang niet terug. Als ik de ene dag 30 minuten heb gewandeld, dan lukt het me dat de volgende dag niet. Maar elke stap vooruit is er een! En ik heb nu tenminste een excuus de komende vijf jaar voor mijn gedrag. Sorry, komt door mijn hormoonpillen. “Elk nadeel heb zijn voordeel.”
Het lastige vind ik dat andere mensen bepalen of ik iets aan kan of niet. Ik was graag weer op therapeutische basis aan het werk gegaan en wilde mijn afspraak met de bedrijfsarts vervroegen. Ik wil weer zo snel mogelijk het ‘normale’ leven oppakken. Mijn werkgever wil dat ik het rustig aandoe en vindt de afspraak vervroegen niet nodig. Ze bedoelen het goed, maar ik ken mijn lichaam het beste. Maar ik ga me niet meer druk maken. Zonde van mijn tijd.
Op 29 april begin ik met de bestraling. Drie weken lang elke dag naar Eindhoven op en neer. Ik heb de taxi al geregeld. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Hoe zal mijn huid zich houden? Zal ik ook zo’n last krijgen van vermoeidheid krijgen?
Nog steeds genietend in het zonnetje merk ik, dat ik me er niet druk om maak. Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik kan het niet veranderen en deal met de situatie als dat moet. Me druk maken van tevoren heeft gewoon geen nut.
Ik hef nog een keer mijn hoofd op naar de zon. De zon en zee geven me de kracht om door te gaan en elk moment van het leven te genieten. Ik ben niet meer gaan genieten van het leven, ik hield en houd enorm van het leven?. En kijkend naar de zee, terwijl de zon me verwarmt besef ik: dit is een cadeau waar ik enorm van geniet! En dat ga ik elke seconde doen dat het kan!
