De kanker is wel over, maar niet voorbij
De kanker is over, maar het hele proces is nog niet voorbij.
De chemo’s, amputatie en bestralingen zijn achter de rug. De hormoontherapie blijft in ieder geval de komende vijf jaar deel uitmaken van mijn leven. Langzaam begin ik met het opnieuw opbouwen van mijn leven. En dat is best lastig. Mijn leven heeft natuurlijk naar mijn gevoel een paar maanden stilgestaan.
Mijn 47e verjaardag is heel speciaal. Vorig jaar waren er een paar dagen, waarop ik vreesde deze leeftijd niet te bereiken. En toch is het me gelukt! Ik heb niet veel energie, maar ik vier het wel. Ruud loopt de benen uit zijn lijf en ik kan fijn op de bank blijven zitten. Door alle felicitaties en lieve berichtjes voel ik me heel speciaal. Ik ben iedereen dankbaar die aan me gedacht heeft.
Ongemakkelijk en irritant
Had ik voor de bestralingen enorm veel energie en geen pijn van de kanker zelf, na de bestralingen is het helaas een ander verhaal. Mijn energie is weg en ik heb pijn door alle bijwerkingen. Tijdens de bestraling mocht het wondvocht niet geprikt worden van de bestralingsarts. Ik wilde dan graag na de bestraling het wondvocht laten prikken, maar de bestralingsarts raadde me aan dit zo lang mogelijk uit te stellen. Ik had nog geen pijn, het vocht zou alleen ongemakkelijk en irritant zijn af en toe.
Het begon echter toch pijn te doen en ik ging naar de specialistisch verpleegkundige. Zij is mijn aanspreekpunt in het ziekenhuis en is bevoegd het wondvocht prikken. Na onderzoek zegt ze dat het vocht niet meer te prikken is. Het is door de bestraling klonterig geworden en vast gaan kleven aan het weefsel. De enige oplossing is oedeemtherapie. Ik zucht, dacht ik van het gepluk aan mijn lijf af te zijn. Weer mis.
Stap achteruit
De fysiotherapeute legt duidelijk uit wat er is gebeurd met het wondvocht en wat ze eraan kan doen. Ze kan geen garantie geven dat de pijn helemaal zal verdwijnen, maar ze gaat haar best doen. Daar ga ik voor! Ik heb het met haar over mijn gebrek aan energie. Het is duidelijk: ik wil te snel dat mijn lijf weer zoals vroeger wordt. Nou ja, dat kan natuurlijk al niet meer, maar zoveel mogelijk als eerst. Ik moet weer een drukhemdje gaan dragen. Geloof me, dat is zwaar met warm weer. En ik moet zelfs een speciaal compressievest gaan dragen. Dit is voor mijn gevoel een enorme stap achteruit. De enige mazzel die ik heb, is dat de levertijd uitloopt. Kom ik even goed weg met het warme weer!
Het valt me op dat sommige mensen denken, dat ik niet meer zelf kan denken en zij beslissingen voor me moeten nemen. Ik heb al aangegeven dat de tumor in mijn borst zat en niet in mijn hersens, maar dat maakt geen indruk. De ander blijft bij het standpunt, dat ontspanning op de tweede plaats komt. Het raakt me enorm. Naar mijn gevoel en mening wordt er niet geluisterd.
De volgende dag word ik duizelig wakker en voel me niet fijn. Dat gevoel houdt een paar dagen aan. Ik doe ook niet veel die dagen, behalve op de bank zitten en liggen. Ooit werd me gevraagd of ik me niet verveel de hele dag. Nou, dat heb ik weinig keren gehad in mijn leven. Diegene die dit vroeg, heeft duidelijk ook geen idee wat ik allemaal heb doorstaan. Alsof ik de energie heb de hele dag door actief te zijn en te denken: Goh, wat zal ik nu allemaal eens gaan doen?
Samenloop voor Hoop
Op 29 en 30 juni ben ik een van de eregasten bij de Samenloop voor Hoop in Helmond. Deze wordt gehouden op de atletiekbaan. Wat is dit speciaal! Samen met Ruud en de andere gasten hebben we eerst de openingsronde gelopen. Natuurlijk wel met een hoed op, want het is ruim over de 30 graden in de schaduw en de atletiekbaan baadt in het zonlicht. Ik krijg een paars T-shirt overhandigd met een pin van een paarse anemoon. De anemoon staat voor gezelligheid, verwachting en bescherming. Paars staat voor hoop en dat het goede overwint.
’s Avonds zijn we bij het diner aanwezig, gaan terug naar huis om bij te komen en om 21.45 uur gaan we terug voor de kaarsenceremonie. De lopers en toeschouwers gaan achter een touw staan en de eregasten lopen langs hen en krijgen onder luid applaus een fakkel overhandigd. De eregasten lopen voorop met de fakkel.
Geef mij je angst
Er wordt mooie muziek gespeeld, waaronder Geef me je Angst, gezongen door Guus Meeuwis. Ik krijg kippenvel en de tranen prikken. Dit nummer werd gedraaid op de radio op de sterfdag van mijn eerste man Ronald. Het is een van de laatste liedjes die hij had gehoord. Ik hoor Guus zingen, denk aan Ronald en voel me zo enorm dankbaar dat ik leef. Ik heb heel veel last van mijn lijf en waggel meer dan ik loop. Maar ik loop, ik ben er nog! Ik heb geluk gehad!
Na de ereronde volgen mooie toespraken en bezinningsmomenten. In gedachten ben ik bij mijn hobbymaatje. Ze ligt in het ziekenhuis en kan niet aanwezig zijn. Het doet me pijn en ik ben me extra bewust van de pech die sommige mensen treffen. En ondertussen heb ik gehoord dat ze niet lang meer heeft. Het leven is niet eerlijk!
Door de toespraak van de burgermeester lopen de tranen over mijn wangen. En met die tranen lopen we een tweede ereronde, weer langs alle kaartenzakken. Ik voel aan mijn oorbellen en ketting. Ik heb pink ribbon oorbellen, alleen is de ribbon zilverkleurig. Deze heb ik ook aan mijn ketting.
Een ribbon is voor de lotgenoten, die net als ik de kanker hebben overleefd. Mijn ene is voor de lotgenoten die nog bezig zijn met hun gevecht tegen kanker en de andere is voor de lotgenoten die vette pech hebben gehad en zijn overleden.
Knuffel
Ik kijk achterom naar alle fakkels, naar de mensen die de eregasten volgen en naar Ruud, waarmee ik hand in hand loop. Wat hou ik van het leven! Ik bedank de burgermeester nog voor haar mooie woorden en ik krijg een knuffel.
We gaan naar huis en ik zie dat ik bijna 11.000 stappen heb gezet. Normaal is mijn gemiddelde 1.000 stappen. Geen wonder dat ik last heb van mijn lijf!
Zaterdagnacht slaap ik twee uur, want de emoties buitelen in mijn hoofd. Op zondag gaan we brunchen en zijn we aanwezig bij de slotceremonie, de bekendmaking van het (geweldig hoge) opgehaalde bedrag en de slot-ereronde. Voorafgaand aan die ronde krijgen we een zonnebloem overhandigd, de lievelingsbloem van mama. Toeval bestaat niet.
Ik kijk terug op een weekend vol emoties. Ik heb gelachen, gehuild, kippenvel gehad, me verbonden gevoeld met vreemden, me speciaal gevoeld, ontzettend trots geweest op het feit, dat ik het weekend totaal vier rondjes heb gelopen en onderdeel was van het prachtige evenement. Dat ik mijn grote liefde Ruud naast me heb staan en we dit samen hebben beleefd. Onze band is onverwoestbaar.
Valkuil
Onderzoek heeft uitgewezen dat mijn calcium te hoog en mijn botdichtheid aan de lage kant is. Ik maak grote kans op osteoporose in mijn heupen als ik 80 ben. En ik ben van plan om 350 te worden, dus dat kan nog lastig zijn. Ook heb ik een te laag vitamine-D-gehalte. Dit kan verklaren waarom ik zo moe ben. Mijn energie lijkt steeds verder af in plaats van toe te nemen.
Afgelopen week heb ik veel op de bank gelegen. Vechtend tegen mijn sterke wil, die nu een valkuil is. Mijn geest wil, mijn lichaam niet. Ik moet leren aanvaarden dat ik me tussen mijn oren 16 voel en mijn lijf doet alsof ik 116 ben. Ik moet leren aanvaarden dat ik sommige dingen voorlopig niet of nooit meer kan doen. Dat ik bij een aantal dingen toch echt hulp nodig heb. Dat ik maar een ding per dag kan en mijn energie heel goed moet verdelen.
Genezen van kanker is niet hetzelfde als helemaal hersteld zijn, dat is duidelijk!
