Ik heb er een paar workshops gevolgd en was een van hun gasten tijdens de Samenloop voor Hoop. Het is een heel fijn huis, gerund door een groep geweldige vrijwilligers! Maar ik vind het lastig om mensen te leren kennen die uitbehandeld zijn. Dat is te confronterend, dus ik ben er niet veel.

Op maandagavond zit ik bij een haakclubje. Het toeval wil dat daar ook 2 dames zitten met een geschiedenis met kanker. Een van de dames leeft in reservetijd, zoals ze altijd zegt. We hebben met zijn drieën zo’n lol om het feit dat we veel vergeten. We kunnen ook niet tellen, want we weten niet meer welke steek bijvoorbeeld nummer 20 was. Daar kunnen we zo hard om lachen! Zullen we een apart groepje vormen? Nee, heeft geen nut, we onthouden toch niet wanneer we hebben afgesproken. Wij vinden dat humor!

Maar ook ervaringen uitwisselen is fijn. En serieuze gesprekken voeren, het kan allemaal. Je vindt bij elkaar herkenning. Ze waren en zijn een voorbeeld voor me.

Mijn hobbymaatje met reservetijd krijgt opeens te horen dat haar hersentumor is gegroeid en er andere uitzaaiingen zijn gevonden. Het gaat hard achteruit, maar toch wil ze oprecht weten hoe het met mij en met anderen gaat. Ze wil nog naar de haakclub komen, maar het gaat niet meer.

De Samenloop voor Hoop loop ik met haar op een ereplekje in mijn gedachten en mijn hart.

En dan bereikt me het bericht dat ze is overleden. Mijn wereld staat even stil en ik zie haar voor me. Dat het leven niet altijd eerlijk is, dat wist ik al. En het wordt nu maar weer bewezen.

Lieve sterke Céline, voor altijd in mijn hart 💖🎗Ik zal je missen.

Bronnen:

Lilian – Kanker.nl