Veel aandacht, maar dringt maar langzaam door.
De hoeveelheid berichtjes die ik heb gekregen, zijn overweldigend en doen me enorm goed. Wat een lieve familie, vrienden en collega’s heb ik!
Mijn schoonouders en schoonzusje zijn dinsdagavond langs geweest. Mijn zus en tante waren er woensdag. Ze hadden zelf bepaald dat ze even live kwamen kijken hoe het ging en ik vond dat heel fijn!
Nadat ik dinsdag de diagnose had gekregen, heb ik die nacht heerlijk geslapen. Toch ook omdat ik uitgeput was van de slapeloze nachten ervoor!
Woensdag heb ik altijd vrij. Ik gebruik de tijd om de bloedbank te bellen en me voor altijd af te melden. Dit lukt me niet zonder te huilen en ik ben er behoorlijk van overstuur. Ik heb de bloedbank altijd heel belangrijk gevonden. Sinds 2008 gaf ik meer dan 62 keer bloed en plasma.
Ik plan een kennismakingsgesprek met een stichting voor een pruik en maak een afspraak met de tandarts. Ik bak een cake, omdat mijn zus en tante komen (heel blij mee) en doe een paar boodschappen.
Ondertussen heb ik telefonisch contact met mijn vader. Natuurlijk is die kapot is geschrokken en niet heeft geslapen. Zo goed als het kan, probeer ik hem gerust te stellen.
‘Onthoud één ding, pap: het is te genezen.’
Woensdagavond ben ik kapot. Toevallig moet ik mijn 2 nichtjes naar het zwembad brengen voor de eerste keer in al die jaren. Mijn zwager eet bij ons en ‘s avonds moet ik heel even oppassen op de nichtjes.
Ik ben kapot als ik eindelijk in bed lig en kan niet meteen slapen. Te veel dingen spelen door mijn hoofd.
Wat brengt de toekomst? Ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat ik af en toe echt het onwerkelijke gevoel heb, dat het over iemand anders gaat. Niet over mij.
