Afspraken, ook voor … een pruik
Vandaag voor het eerst sinds de diagnose aan het werk. Wat een lieve collega’s heb ik toch!
Een oud-collega komt langs voor een knuffel en heeft een heerlijke lunch meegenomen. Ik hoef het alleen maar op te eten.
Tegen de onderzoeken deze week zie ik niet op. Goh, ik word er nog eens goed in dingen maar te laten gebeuren die ik toch niet kan veranderen.
In het ziekenhuis hebben ze wel een foutje gemaakt met de planning, Het planten van jodiumzaadjes hebben ze tegelijk gepland met de pet-scan. En zelfs ik kan niet tegelijkertijd op 2 plaatsen zijn. Ik neem dus contact op met het ziekenhuis. De mevrouw reageert geïrriteerd als ik vraag of de afspraak voor het planten van de zaadjes verschoven kan worden.
Ze vraagt: ‘Vindt u de pet-scan belangrijker?’
‘Ja’, antwoord ik, ‘want zonder die pet-scan kan de chirurg geen behandelplan maken en zijn de zaadjes niet meer nodig.’
Ik moet dan wel braaf luisteren naar alle afspraken die voor me gemaakt worden, maar ik hoef niet alles te pikken. Het voelt goed dat ik nog niet zo’n braaf poppetje ben geworden, dat alleen maar ‘ja en amen’ zegt.
Iedereen kan zien dat ik kanker heb
Afgelopen nacht heb ik niet goed geslapen. Ik zag te veel tegen vanavond op: het kennismakingsgesprek met een vrijwilligster voor het uitzoeken van een pruik. Gek, dat je zo misselijk kunt zijn voor een gesprek.
Is het ijdelheid dat ik mijn haar niet wil verliezen? Ik heb genoeg bad hair days en die heb ik straks niet meer. Als ik ga douchen, moet ik altijd mijn haar laten drogen, voordat ik ga slapen. Mijn haar is niet zo lang als ik zou willen en ik zou dikker haar willen hebben.
Ik heb dus echt wel genoeg commentaar op mijn haar. Maar ik heb het gevoel dat als ik mijn haar verlies, iedereen kan zien dat ik kanker heb. En dat vind ik moeilijk te behappen. Gaan mensen me anders beoordelen als straks te zien is dat ik kankerpatiënt ben? Ben ik straks Lilian-die-kanker-heeft of blijf ik gewoon ik, met de toevallige pech getroffen te zijn door een rotziekte?
Ik laat het aan haar over
Het gesprek valt mee. Het is fijn te praten met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Ik voel een klik en de tranen blijven gelukkig weg. Maar dan komt het moment dat ze in een app pruiken laat zien en de harde realiteit tot me doordringt.
Ergens tussen die foto’s staat een pruik die straks voor mij is. Snel wend ik mijn blik af. Ik merk dat ik het te moeilijk vind om te kijken. Ik laat het aan haar over om een aantal pruiken uit te zoeken, die ik zal passen.
We hebben het over het afknippen van mijn haar. Ik kan waarschijnlijk mijn haar opsturen naar stichting Haarwensen. Dan kan ik anderen ermee helpen. Dat is een fijn gevoel. De vrijwilligster vraagt of ik het eerst kort laat knippen.
‘Nee’, antwoord ik, ‘Ik wil het in één keer laten afknippen.’
‘Dat is dapper’, zegt ze.
Nee, dat is mezelf pijn besparen. Twee keer mijn haar afknippen doet te veel pijn. Ik neem mezelf voor, dat ik mijn haar afknip op de dag voordat de chemo begint. Maar dat is nu slechts een gedachte. Ik zie het dan als een begin van een nieuwe fase, die lang is en die ik niet wil, maar onvermijdelijk is en die ik zal doorkomen.
Strijd met hoofd omhoog
Op 10 september heb ik de afspraak om pruiken te gaan passen.
Weer een afspraak die ik niet wil, maar moet.
Hoeveel van deze afspraken zullen er nog volgen?
Ik weet het niet en dat is maar goed ook.
Ik probeer maar alles stap voor stap door te komen. Een keuze heb ik niet. Ik heb wel de keuze om me niet als een slachtoffer te gedragen en de strijd met hoofd omhoog aan te gaan. Mijn moeder en oma zouden, als ze nog geleefd hadden, niet anders gewild hebben.
