De eerste moeilijke dag
Gisteren was de eerste moeilijke dag.
Die begon met het feit dat ik mijn pruik heb uitgezocht. En ik had me er zoveel mogelijk op voorbereid. Maar het moment dat ik de eerste pruik opzette, schreeuwde heel mijn lijf: ‘DIT WIL IK NIET!’
Maar ja, ik wil ook niet met een kaal hoofd lopen straks. En de pruik staat goed, lijkt veel op mijn eigen haar. Ik kan er een staart in doen of het los laten. Kortom, het is een mooie pruik. Maar ik wil gewoon geen pruik nodig hebben!
Ik ben er gisteren ook achter gekomen, dat nu een andere baan aangeboden krijgen, niet gaat werken. Ik kreeg bij mijn toenmalige werkgever de vraag om voor de locaties meer pr en communicatie taken te gaan doen. Maar dan moest ik wel kunnen aangeven wanneer ik zou gaan uitvallen. Ik kan niet aangeven hoeveel uur ik aanwezig ben als de behandeling begint. En ook niet of ik de energie zal hebben om te werken. Dus heb ik gisteren de moeilijke keuze gemaakt me toch 100% ziek te melden. Ik moet zorgen dat ik in een goede conditie ben, voordat de behandelingen beginnen.
Maar dat was nog niet het einde van de rotdag. De werkgever van mijn man is failliet gegaan. En dat brengt een hoop onzekerheid met zich mee. Wat gaat de toekomst ons brengen? We weten het niet. Die onzekerheid, ik kan het er nu niet bij hebben. Helaas houdt het leven daar geen rekening mee.
Ik heb de neiging me te verstoppen onder mijn dekbed. Maar dat helpt natuurlijk niet. Dus vandaag maar even nieuwe moed vinden en door. Want dat kanker me klein krijgt, dat gaat niet gebeuren!
