Zwemmen met Swim to Fight Cancer Eindhoven
Vandaag was het zover: ik deed mee aan Swim to Fight Cancer Eindhoven.
De afgelopen maanden heb ik hier enorm naar uitgekeken en ik was ook erg blij dat ik van de oncoloog mee mocht doen. Vanmorgen stond ik vol goede moed op, maar die zonk me al snel in de schoenen.
OPGEVEN IS GEEN OPTIE
De afgelopen week werd ik verkouden en dat voelde niet fijn. Daar komen de rollercoaster van het failliet gaan van het werk van Ruud, en het besef dat de datum van de eerste chemo steeds dichterbij komt nog eens bij. Ik heb weinig geslapen.
Vanmorgen kreeg ik allemaal lieve berichtjes, dus de waterkraan stond open. Mijn schoonzusje met man en meiden, mijn schoonmoeder en een tante van Ruud waren er. Dat wist ik. Maar toen kwam als verrassing mijn zus! En ze had iets heel bijzonders bij zich: het armbandje dat ze de afgelopen jaren elke editie van de Alpe d’Huez draagt. Daar is ze, samen met vriendlief en andere vrienden, al jaren vrijwilligster.
De tekst op de armband: Opgeven is geen optie.
En dat klopt!
SPECIAAL
Het water was verschrikkelijk koud, veel kouder dan vorig jaar. Ondanks de vaseline sloeg de kou op mijn borst en ik had moeite lucht te krijgen. Ook was er niet gemaaid en waren er heel veel planten. Regelmatig heb ik in het Eindhovens Kanaal gehangen … zucht.
De aanmoediging van de supporters hielp enorm. Ik heb echt een paar keer aan opgegeven gedacht, maar dan raakte ik het armbandje van mijn zus aan en dan dacht ik: “Opgeven is geen optie”.
Mijn beste vriendin kon niet komen, maar opeens dacht ik haar stem te horen. Helaas was mijn zwembril beslagen, dus ik zag weinig. Maar ik had het goed gehoord: ze was er toch!
Er stonden collega’s aan de finish en een vriendin die ik al langer niet had gezien.
Wat voelde ik me speciaal!
Het zwemmen was een gevecht van twee kilometer niet in mijn ritme komen. Mijn eigen slag niet kunnen zwemmen, omdat anderen in de weg zwommen en ik de kracht miste ze voorbij te gaan én tegen mijn gedachten vechten. Het was de laatste grote zwemtocht als mijn oude ik, met mijn eigen haar en mijn lijf nog helemaal compleet. En dat besef kwam echt wel heel hard binnen. Ik ben echt wankelend van moeheid uit het water gekomen.
Maar wat ben ik trots op mezelf! Ik heb niet opgegeven en me niet klein laten krijgen.
