DE BESTE WENSEN
Heel lief allemaal maar wat is de waarde ervan als er zoveel in je leven gebeurt waar je totaal geen grip op hebt?
1 januari 2020, 10 uur in de ochtend. Ik word wakker en open de nieuwsberichten op m’n telefoon. Na een kwartier ben ik al kotsmisselijk.
In Arnhem is er brand uitgebroken in de hal van een flat waardoor de stroom uitvalt en de lift het niet meer doet. De lift met daarin een jong gezin, vult zich met rook.
De papa van 39 met zijn zoontje van 4 zijn reeds overleden en de mama met haar dochtertje vechten, na eerst te zijn gereanimeerd, voor de rest van hun leven. Zij zijn nog veel te jong.
In Zoo Krefeld is het apenverblijf geheel afgebrand. Inclusief alle dieren.
Oogziekenhuis Rotterdam heeft meer ernstige meldingen dan ooit op oud en nieuw ontvangen. Achttien stuks dit jaar.
Zes mensen worden op 1 januari al aan de ogen geopereerd. Blijvende blindheid, slechtziendheid of zelfs géén oog liggen op de loer. De jongste patiënt is 14 jaar… Geen van allen droeg een vuurwerkbril en de helft was ‘slechts’ omstander.
Terug naar mijn realiteit. De wond aan mijn borst is zes weken na de operatie nog steeds niet dicht. Hij ziet er wel rustig uit maar ik moet geduld hebben. Mijn lichaam is kapot gemaakt door de chemo en het herstellen gaat daardoor traag. Zeer traag.
Maar hé hallo, ik heb de tijd. De mama in Arnhem die vannacht met haar jonge gezinnetje in de met rook vullende lift stond, staat er in mijn optiek
veel slechter voor.
Van de mensen om mij heen krijg ik altijd op mijn kop als ik een ziekte-/situatievergelijk met mijzelf maak: ‘Bellona, maak alsjeblieft ook plaats voor jouw eigen pijn en verdriet’. En dat is ook waar. Maar het relativeert. Ook in 2020. Met of zonder de beste wensen.
