7 MAANDEN DE DISCO MUTS
Voordat ik het weet zitten er zestien chemokuren in m’n lijf, loop ik al zeven maanden met m’n discomuts op, heb ik mijn pruik één keer op gehad, is er van m’n conditie (als ik die al had) niks meer over, smaakt m’n eten naar staal en ruik ik alles háárscherp (ook nooit gehad).
De borstbesparende operatie is voorbij en nog nooit heb ik zo verlangd naar een nieuw voorjaar. Om dit achter me te laten en te beginnen aan een nieuw deel van mijn leven.
Wat mij erg heeft aangegrepen is wat dit ziek-zijn met de mensen om mij heen heeft gedaan. En nog doet.
Eén reactie van een vriendin wil ik graag met jullie delen.
Zij heeft aan haar gevoel woorden gegeven en die wil ik graag (met haar toestemming) met jullie delen.
Mijn app-buzz trilt. Oh leuk, een appje. Al snel slaat het ‘oh leuk’ om in een ‘oh neeeeee’! Gedachten, emoties en gevoelens buitelen over elkaar heen. Nee, nee toch! Toch niet deze lieve vrouw! Dit kan niet! Dit mag niet! Niet zij… Verbijstering, ongeloof en boosheid vechten om een eerste plek. Mijn hart bonst in mijn keel. Mijn ogen vullen zich met tranen. Het waarom-waarom-waarom gonst voor de zoveelste keer in mijn leven door mijn hoofd. Help! Kan ik dit wel aan. Wat kan en wat mag ik doen? Ik wil mij in een hoekje verstoppen onder een berg dekbedden. Weglopen van mijn eigen gevoel terwijl tegelijkertijd mijn hart naar haar uitgaat.
Machteloos met mijn mobiel in mijn hand zit ik verstild op de bank. Voor hoelang dat weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik bedolven wordt onder vragen. Veel vragen. Stel ik die haar? Nee. Ik stel ze niet. Ik denk aan haar man, aan haar dochter, hoe vanaf nu zij geleefd gaan worden. Het ontheemde gevoel, de tranen van verdriet. En het onbekende wat er allemaal komen gaat. Ik wil er heen. Haar in mijn armen nemen, maar weet beter even wachten.
Lieve vriendin, maatje en praatpaal. Dit gun ik jou niet. Het voelt zo oneerlijk en unfair. Tijd en toeval treffen een ieder. Oké, dat heb ik vaker ervaren. Wat kan ik er even weinig mee. Zucht. Love ya. Wat gaat de tijd ons leren? Dat wordt afwachten.
