De chemotherapie wordt zwaar!
Na de derde chemo kreeg ik enorm last van pijn in mijn arm. Een week later heb ik toch maar het ziekenhuis gebeld. Ze wilde dat ik even langskwam om mijn arm te laten zien. Het bleek dat de blauwe plek op mijn arm geen blauwe plek was, maar een ontstoken ader.
Dat had de verpleegster die bloed moest prikken voor de derde chemo fout beoordeeld. Ik heb voor de ontstoken ader een zalf gekregen en ik ben streng toegesproken: ik moest eerder bellen als ik pijn had en niet zo streng zijn voor mezelf.
Had ik last gehad tijdens de chemo?
Nou, de bloedtoevoer was een kwartier voor het einde niet helemaal naar tevredenheid en ze hadden even aan de naald gepriegeld. Daarna irriteerde de naald een beetje, maar ja, dat was na een kwartier over.
Dat had ik moeten melden. En als ik pijn had, dan moest ik contact opnemen, zodat zij iets tegen de pijn konden doen.
Een week later zat de pijn in mijn hand, dus belde ik het ziekenhuis weer.
Of ik weer wilde langskomen.
Tuurlijk.
De verpleegkundige die de eerste chemo had gedaan, keek naar mijn hand. Tegen de pijn kon ze niets doen, behalve pijnstillers. Die hielpen niet, dus daar was ik mee gestopt. Er komt al genoeg rotzooi in mijn lijf.
Daar schoot ik dus niets mee op. Dan maar met dezelfde pijn verder gaan.
Meteen aan de beurt
Ze bekeek mijn armen en wilde toch links proberen.
Ik maakte een deal: zij mocht het één keer proberen en als het niet lukte en ze zou me pijn doen, dan zou ik haar pijn doen. Ik weet niet of het heeft geholpen, maar ze heeft met een hele dunne naald in een ader aan de bovenkant van mijn elleboog geprikt en ik voelde niets.
Wat was ik blij! En zij waarschijnlijk ook J.
De oncoloog was zeer tevreden en zei: u mag op voor het examen: de vierde chemo. De waarde van mijn witte bloedlichaampjes waren goed. En dat ondanks mijn verkoudheid. Ik hoefde na deze chemo geen dopinginjectie meer. De oncoloog gaf aan dat de hoeveelheid pijn een indicatie was voor hoe goed de injectie werkte. Nou, daar was geen woord van gelogen, want jemig! wat heb ik een pijn gehad! Maar dat was snel vergeten na deze uitslag!
Ik legde mijn beginnende angst voor injecties voor. En vertelde dat ik sterk neigde naar een Port-A-Cath. Maar ja, er zit een gevaar van infectie aan en er kan een stolsel ontstaan, die in een grotere bloedbaan terecht kan komen. De oncoloog wilde, dat een verpleegkundige naar mijn aders keek. Helaas had de verpleegkundige (degene van de eerste chemo) geen tijd dus zou zij net voor de chemo kijken.
De oncoloog had ook al een paar keer aangegeven dat er een afspraak met de mammacareverpleegkundige moest komen. Helaas had ik nog niets gehoord. Ergens ging er iets niet goed.
Mes in mijn lijf
En eh.. is contact opnemen met patiënten geen onderdeel van haar werk? Waarom schuift ze de verantwoordelijkheid naar Ruud? Heel apart. Als ik niet bereikbaar zou zijn geweest, was het een ander verhaal. Maar ze kan op zijn minst proberen als eerste degene te bellen die de chemo zou krijgen.
Dinsdag kreeg ik een telefoontje van de instantie die de dopinginjectie had gegeven. Ze wilde graag een afspraak maken voor het plaatsen van de injectie. Ze hadden nog niet doorgekregen dat de injectie niet doorging. Ook dat ging mis.
Woensdag ging ik voor het eerst met zenuwen naar de chemo. En ik had weer pech: ik had de verpleegkundige van de eerste chemo. Mijn vertrouwen in haar was niet heel groot.
Ik was om 13.40 uur aan de beurt, want het was razend druk. Iets waar ik normaal al niet goed tegen kan, maar me nu al vanaf het begin irriteerde.
De verpleegkundige keek naar de aders en wilde toch links prikken. Het zou ietsjes pijn kunnen doen, maar het was de beste plek. Ze stak de naald erin en het leek alsof er een mes in mijn lijf werd gestoken! De tranen sprongen in mijn ogen. Wat een pijn!
En de pijn bleef. Ik heb echt ruim 1,5 uur het gevoel gehad dat er een mes in mijn lijf zat. Dat gaf ik aan, maar dat hoorde erbij.
Waar bleef het verhaal dat je geen pijn mag hebben tijdens de chemo?
Niet bang worden voor prikken
En vervolgens kwam het allerergste. Ze wees op een plek meer naar boven op mijn arm en zei: ‘Je kunt het daar ook smeren, want daar zit meer vet, dus daar is het prikken minder pijnlijk.’
Waarom heb je dat nu dan niet gedaan, stom w..f? Maar ik had te veel pijn om te reageren.
Vervolgens liep ze weg en stootte tegen het tafeltje aan dat over het bed heen stond. En dat tafeltje kwam tegen mijn infuus aan.
En bedankt!
Ik riep nog hard: ‘Au!’ Maar dat hoorde ze niet. Zucht…
Daarbovenop vond ze een Port-A-Cath niet nodig, want mijn aders in mijn linkerarm zijn goed. Laat ik dat nou toch even zelf bepalen. Ik moet namelijk nog best vaak geprikt worden. Ik wil niet bang worden voor prikken en ik ben nu aardig op weg. Dat gaat no way gebeuren! Ik heb ook nog wat te vertellen over mijn eigen lijf.
Aan ons was nadrukkelijk verteld dat er maar één begeleider mee mocht de chemokamer in. Er waren nu echter een paar patiënten met twee begeleiders. Ik kon niet veel hebben door de pijn en de hoeveelheid mensen was me echt te veel. Deze keer had ik ook nog uitzicht op de gang en daar liepen heel veel mensen. Onrust ten top. Maar het allerergst: ik kon mijn tranen gedurende de chemo niet altijd bedwingen en dat kon dus iedereen zien. En dat vind ik echt niet nodig.
Vol goede moed verder
Maar dat ‘zo’ was 16.00 uur. En ik was er zo klaar mee! Ik wilde naar huis, weg van alle mensen. Mijn tranen de vrije loop laten. Eindelijk waren de medicijnen er, maar toen bleken het de verkeerde medicijnen te zijn. Ik ben weggelopen naar de wc, want ik moest er daar echt weg.
Vandaag was ik er klaar mee. Ik heb het twee keer heel makkelijk gehad en na de derde chemo was er veel pijn, maar het was allemaal te doen.
Nu was het echt dikke ellende. Ik kon het deze keer zelfs met humor niet relativeren. Ik heb lang in bed gelegen en op de bank gehangen.
De pijn is nu weg, tenzij ik de plek waar het infuus zat per ongeluk aanraak. Ik heb gisteren een hele grote mentale klap gehad. Had wel verwacht dat het zou gebeuren, maar ik had gehoopt op later. Dus even terugtrekken in mezelf en dan weer vol goede moed verder!
Maar ik wil toch eindigen met iets positiefs: ik heb vier chemo’s gehad en ben dus op de helft!!!
