De derde chemo
Op maandag 29 oktober moest ik bloed laten prikken voor het meten van de bloedwaarden voor de derde chemo. Wat was ik blij dat ik met voorrang geprikt wordt, want het was gigadruk! Ik kwam aanlopen, trok een nummertje en was binnen 1 minuut aan de beurt. Tot grote verontwaardiging van andere mensen. He, zullen we ruilen? dacht ik bij mezelf. Maar heb maar even niets gezegd.
Voor de eerste keer van mijn leven kwam er geen bloed. En het irriteerde ook een beetje. Maar ja, dat kan ook een keer aan degene liggen die prikt. Zo oplettend was ze trouwens niet. Ik had even mijn arm uit de mouw van mijn vest gedaan en vergat mijn vest goed aan te trekken. Ik had dus mijn vest half aan en daaroverheen mijn jas. En niemand die wat zei. En natuurlijk was ik deze keer met de auto en stond ik aan de andere kant van het terrein. Oeps! Al die tijd voor gek gelopen.
Probleempje
De lage waarde van 1,4 verklaart wel mijn moeheid, maar daarmee is het probleem niet meteen opgelost. Ik zal na de derde chemo een dopinginjectie krijgen en dan moet het beter gaan. Ik kan dit zelf doen, maar kan het ook laten doen. Zelf doen? Poe, dat vind ik eigenlijk best eng. Ik prik natuurlijk wel eens in mijn vinger tijdens het borduren, maar dat is toch niet helemaal hetzelfde. Ik wil het wel uitgelegd krijgen, maar weet nog niet of ik het zelf ga doen.
Maar het allerbelangrijkste nieuws: de oncoloog voelde dat de tumor weker is geworden en dat is goed nieuws!!
Samen bij de chemo
Mijn zus vroeg of ze een foto mocht maken en ik wilde eigenlijk een selfie. Zo vaak gebeurt het niet dat je gezellig met je zus samen bij de chemo zit. Met veel lachen is het gelukt. Gelukkig konden de dames tegenover ons er ook wel om lachen.
De chemo zelf ging goed, maar zoals elke keer als de chemo is afgelopen, krijg ik last van opgejaagd gevoel en mijn astma. Dus snel naar huis, de astmamedicijnen nemen en naar bed. Even slapen en door het niet fijne gevoel heenslapen. ’s Avonds waren er nog lezingen waar mijn zus en ik samen naar toe zijn geweest. Daarna was ik echt helemaal op.
Doping
Donderdagochtend nam ik mijn medicijnen en ging terug naar bed. Helaas waren er stratenmakers enorm lawaai aan het maken en kon ik niet slapen. Normaal gesproken voel ik me weer niet fijn na het nemen van de medicijnen en slaap ik door dat gevoel heen. Dat ging dus niet en dat brak me op. Uiteindelijk kon ik pas aan het eind van de ochtend slapen en heb ik me de rest van de dag niet fijn gevoeld en gebroken.
De dopinginjectie zorgt ervoor dat het beenmerg witte bloedlichaampjes gaat aanmaken en mijn weerstand weer omhoog gaat. De energie is nu, op zaterdag, nog niet terug. Ik ben vrijdag zelfs niet naar het werk gegaan, wat ik wel van plan was. Ik heb niet thuisgewerkt, gewoon omdat ik de energie niet had. Ook vandaag heb ik niet veel gedaan.
Want ook al had ik me 100% ziekgemeld, ik was toch gewoon aan het werk. Behalve op de dagen dat ik chemo kreeg (altijd op woensdag) en op de donderdagen erna.
