EERST FAMILIE
Dan lieve vrienden. En ik kan je zeggen: de reacties zijn even wonderlijk als uiteenlopend. Van hard huilen tot een diepe stilte. Ze waren er allemaal. Maar de reacties op het allereerste moment zijn zeker geen afspiegeling van de houding in het verdere proces.
De vriendin van de diepe stilte heeft mij wel uit het tot nu toe zwartste gat getrokken.
Wat ben ik blij met haar!
Het leert ook veel over mijzelf. Hoe ga ik reageren als mijn liefste vriendin een hele foute diagnose krijgt? Ik weet het niet….
In de nachtelijke uren draait mijn hoofd overuren. De regelaar in mij staat strak.
- Wat moet er allemaal gebeuren?
- Hoe gaat het verder op mijn werk?
- Gaat mijn gezin zich vinden in hun nieuwe rol van spil/huisman?
- Hoe ziek is ziek
- Wat kan ik nog zelf?
Tegelijkertijd besef ik dat er een groot verschil is of de papa of de mama in een gezin kanker krijgt.
Als de papa dit overkomt, blijft de wasmachine draaien, de koelkast staat vol met lekkers en gezond, het bed is fris, de vuilnisbakken stinken niet. Maar als de mama dit overkomt…. het vraagt een groot aanpassingsvermogen van de rest van het gezin.
De verhoudingen staan vrij direct op scherp. Iedereen krijgt een nieuwe rol. En ik vind de mijne misschien wel het lastigst om in te schikken. Hoe ga je een bezige bij wijs maken dat ze eerst aan zichzelf moet denken om herstel te waarborgen? Aan mijzelf denken?! Hoe moet dat?
Eerst toch kijken of de omgeving in orde is en dan…. ik moet nog veel leren.
